لطفا به اشتراک بگذارید:
جرم فضازمان را تحریف می کند. هر چه ماده بیشتری به یک ستاره بیفتد جرم آن افزایش می یابد. و با افزایش جرم آن چگالی آن افزایش می یابد. هر چه یک ستاره متراکم تر شود، اعوجاج بیشتری ایجاد می کند.
هر چه یک ستاره بیشتر عمر کند متراکم تر می شود. و هر چه متراکم تر شود اعوجاج بیشتری ایجاد می کند. با این حال این تحریف به سمت تکینگی اشاره دارد. بنابراین هر چه یک ستاره بیشتر عمر کند، فضازمان را بیشتر به سمت تکینگی منحرف می کند.
تکینگی مکانی در آینده ستارگان است. ناظری که دور از سیاهچاله است وقایع نزدیک یک سوراخ پشتی را با حرکت آهسته می بیند. اگر او پرتوی از نور را به این سیاهچاله بتاباند، باید برای همیشه منتظر بماند، اما باز هم این پرتو نور هرگز به تکینگی نخواهد رسید.
تکینگی مکانی در آینده ستارگان است که در آن گرانش چنان دیوانه می شود که مکان و زمان غیر قابل تشخیص می شوند. از نسبیت عام می دانیم که این مکانی است که در آن ساختار فضا-زمان مفرد می شود (از این رو به آن تکینگی می گویند). هر چند مفرد (احد به عربی أَحَدٌ) یکی از 99 نام خداوند است. خداوند در قرآن به مکان ستارگانی که نام خود او را یدک می کشد سوگند یاد می کند:
به مکان ستارگان قسم می خورم، اگر می دانستید، سوگند بسیار خوبی است
٧٥ فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ
٧٦ وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ
٧٧ إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ
در اینجا خداوند نه به خود ستارگان، بلکه به مکان آنها (مواکه در عربی) سوگند یاد می کند. امروزه می دانیم که ستارگان فضازمان را در جهت تکینگی تحریف می کنند، که معلوم شد نام خدا را یدک می کشد: «احد أَحَدٌ».
(مسیحیان بر تثلیث اصرار دارند).
لطفا به اشتراک بگذارید:
Website Building Software